DUBAI

Ako si Erika isang OFW at ito ang kwento ng buhay ko.

Maswerte ako at ilang araw palang makaraan ang aming graduation ay nakahanap na ako ng trabaho. Take note, sa Dubai. Cashier sa isang malaking Mall doon. Madalian ang pag ka ayos ng aking papers, magaling ang agency na pinag applyan ko. Pati passport ko ay sila ang nag asikaso ng mga kailangan. Yun nga lang malaki ang gastos. Pero sabi nila mababawi naman daw agad dahil malaki ang sweldo ko doon. Tama nga sila halos ilang buwan palang ay nabawi ko na ang mga nagastos ko. Kasama na dyan ang matinding pag titipid ko. Sa halip na kumain ako sa food court ng mall ay nag babaon ako ng pagkain ko, na niluluto ko tuwing umaga. At kadalasa’y pang maghapon ko na pagkain iyon.

Sa mall din iyon nakilala ko ang aking naging asawa si Jomar. Isa rin siyang OFW sa dubai. Engineer siya. Madalas noong mamili ng gamit sa mall kung saan ako nag tatrabaho. Bagamat pang ladies section kung saan ako naka duty ay doon siya gumagawi sa tuwing mag babayad na siya. Kaya pala iba ang pakay. Gustong manligaw. Minsan nga akala ko mag babayad siya, nang biglang inabot ang isang bouquet ng bulaklak. Nagtinginan ang mga kasamahan kong mga Filipino at sabi ang sweet naman.
Naging mag boy friend at girlfriend kami doon. Madalas kaming lumalabas para manood ng sine o kaya ay namamasyal. Hanggang sa mag propose siya sa akin ng kasal. Noong una, ay di ako makapaniwala, dahil inisip ko dito pa sa ibayong dagat makikilala ang aking mapapangasawa. Pero na pa OO na din ako. Sino ba naman ang di mapapa OO sa kanya. Naalala ko pa ang mga sandaling iyon. Dinala nya ako sa construction area na pinag tatrabahuhan nya. At sa harap ng mataas na building na hindi pa tapos ay pinatingnan maigi sa akin. Pero sabiko anu titinggnan ko jan, e di pa nga tapos. Mag antay ka lang. may tinawagan siya. At habang nakatingin ako ay bumaba ang malapad na puting tarpaulin na may nakasulat na “Will you Marry me?” o diba kayo kaya ano masasagot nyo. Akala ko sa pelikula lang nangyayari yon, hindi pala.

Nang mag karoon ako ng bakasyon ay sabay kami umuwe ni Jomar. At sa dito kami sa Pilipipnas kanisal. At noon din ay napag pasyahan ni Jomar na dito nalang siya mag tatrabaho. May kaunting ipon naman ako Erika ipag sisimula ko ito ng negosyo. Pumayag naman ako sa dasisyon nya. At ako nalang ang bumalik ng Dubai. Ilang buwan ang lumipas ay nag dalang tao na din ako. Kaya’t pinauwe na din ako ng aking employer na may pangakong pagkapanganak mo nalang saka ka bumalik. Ganon nga ang ginawa ko umuwe ako ng Pilipinas at doon ko sinilang ang aming panganay. Mag kasama rin kami ni Jomar na pinalalago ang computer shop na kanyang itinayo. Mula sa sampung unit ay halos naging triple ito. Pero katulad din ng ibang negosyo gaano man kasipag ang gawin mo ay darating sa puntong mahina ang kita. Kaya noong pwede na iwanan ang aming anak ay bumalik muli ako sa dubai. Naging maayos ang kita ko doon, patuloy kong pinadadalan ang aking mag ama. Gaya ng dati kaunting sakripisyo para makaipon. Halos mag dadalawang taon na ako sa dubai ng biglang may nag text sa akin mula sa Pilipinas isang concern citizen daw siya. Ikinwento niya ang ginagawa ng aking asawa. Madalas daw ay lasing siya. Maraming barkada ang nag pupunta sa bahay. Minsan pa nga daw ay may mga babae pa, na makikita nalang na lumalabas sa pinto ng aming bahay kapag maga na. Nag alala ako sa text na iyon kaya dagli akong tumawag sa aking asawa upang kamustahin siya. Na wari’y walang alam sa nangyayari. Kinamusta ko din ang aming anak. Mabuti naman tumawag ka, akala ko text nalang ang mababasa ko, na sasabihing nag padala ka ng pera. Di ko nagustuhan ang tono ng kanyang pananalita, kaya nag taas ako ng boses at nagalit. At dire-diretso na ang aking pananalita. Akala mo ba diko alam ang mga ginagawa mo dyan? Alam mo kung gaano kahirap mag trabaho dito sa ibang bansa. Isinasakripisyo ko na di makasama ang ating anak para sa kinabukasan ng ating pamilya. Tapos ano gagawin mo dyan. Mag-i-inom, nag babarkada, nangba-babae? Di mo naiisip andito yung asawa mo nangungulila, tapos ikaw nag papakasaya ka dyan. O bakit sino ba me gusto na bumalik ka dyan. diba IKAW? Sinabi ko naman sa iyo noon, na dito nalang tayo, sama-sama tapos ikaw tong mapilit sa lecheng Dubai na yan. Dika makuntento kung ano ang meron tayo. Mataas masyado ang pangarap mo. Akala mo ba ikaw lang nahihirapan? Noong umalis ka, sino ba nag alaga ng anak mo? Diba ako… yung gawain ng isang Ina, pinagawa mo sa akin. Tapos sasabihin mong nahihirapan ka…

Di ko na nakaya pang pakinggan ang kanyang mga sinasabi sa sama ng loob, kaya binaba ko nalang ang telepono. At umiyak ng umiyak. Iyon ang unang pagkakataon na pinag taasan nya ako ng boses. Di ko din inakalang masasabi nya sa akin iyon. Hindi kasi ganun ang pagkakakilala ko sa kanya.
Gayun pa man, di pa din nawala ang pag respeto at pagmamahal ko sa kanya. Tinapos ko nalang ang kontrata ko , at umuwe sa Pilipinas. Inayos naming mag asawa ang mga problema. At nag simulang muli kasama ng aming mga anak… At doon ko napatunyang hindi masusukat ng kayamanan ang tagumpay ng isang pamilya. bagkus, sa tatag ng bawat miyembro ng pamilya sa pag harap sa hapon ng buhay ng sama-sama.