Dapit-Hapon

Sa dapit hapon ng aking buhay

wag mo sana akong iwanan

ikaw sana ang aking nasa kanan

hawak hawak ang nag lalambot na kamay.



Sa sandaling tinig ko ay bawiin na

at dina makabigkas ng anu mang salita

wag ka sanang mag tatampo

kung diko masabing mahal kita.



Gayun din kung ang pandinig ko ay lubusang mawala

ikaw na sana ang sa aki'y umunawa

di ko man madinig ang iyong tinig

batid ko sa tabi ko ikaw'y umaawit.



At kung mata ko ay di na makakita

wag ka sanang mag alala.

ito'y bunga lamang ng aking pagtanda

na sasapitin ng lahat ng likha.



At kung sumapit na malagot ang aking hininga

wag ka sanang sa akin ay maawa

Ako'y babalik kung saan nag mula

mag susulit sa aking ginawa sa lupa.

Nanay

Kilala mo ako,
kilala mo ang aking buong pagkatao.
simula pa noong ako'y bata
alam mo kapag ako'y gutom
alam mo ako kapag may masakit sa katawan
alam mo kung ako'y masaya
alam mo kung ako'y may tampo
alam mo kung ako'y may nililihim sa iyo...
lagi kang nariyan sa sandali ng buhay ko.

Sinubay-bayan mo bawat yugto ng buhay ko.
kahit na ng sandaling mawalay ako sa piling mo.
tiwala moy ipanag kaloob mo
upang ako'y lumago.
'pagkat alam mong kayang-kaya ko ito.

Alam kong nandiyan ka sa sandali ng kagipitan
di mo ako iiwan maging kapalit ay buhay
simula pa noong akoy isilang
hanggang ngayon may sapat ng gulang.

Nanay ang tawag ko sa iyo,
at nais mong lagi ko itong binibigas
natutuwa ka kapag sa tabi mo ako'y nakayakap
kinukwento ang aking mga pangarap...

Nanay ka nga, sa isip, salita at sa gawa.

SULAT NI TATAY SA KANYANG MGA ANAK

this next blog, would probably reply to my poem "Sumbat ng Anak"
and i'll tell you when the first time I read this I cant stop crying...

Akin ko pang gunitain mga araw na lumipas

Na kaytagal na panahon akala ko’y walang kupas

Katulad ko’y punong mangga na kay lago sa umpisa

Ngunit araw ay darating dahon pala’y malalanta.

Batang-bata pa noon, nuong ako’y mag asawa

Sa edad kong labing-siyam nagsama na kami ni Gloria

Lima ang supling naming ipinagkaloob ng Diyos ama

Pawa silang masasaya at malulusog ng bata pa.

Ako rin ang nagturo at umakay sa paglakad

Tuwing umagay ginagawa ng matuto at mamulat

Ako rin ang nagtiyaga kung paano ang pag-sulat

Ang pag-basa ng ABAKADA sa akin pa rin nagsimula.

Wala akong pinangarap sa mahal kong mga anak

Kung di ang pag-unlad umasenso silang lahat

Kaya’t sa pag aaral lagi ko silang tinutulak

Upang karunungan sa kanila malagak.

Lumipas ang ilang taon meron na ngang nakatapos

Sa high school na pinangarap sila ay nataguyod

Ang saya sa aking mukha ay di makaila

Lalo na noong tanggapin pa Diplomang tinamasa.

Dala ng kahirapan kolehiyo ay sagabal

Sa Edukasyong mataas ito ay kailangan

Maraming salamat sa isang kaybigan

Anak kong may pangarap siya ay makapag-aral.

Tandang-tanda ko pa lumipas na taon

Tatlo sa anak ko’y lumayo ng gayon

Panganay ay nagasawa, sumunod ay nangibangbansa

At ang isa nama’y nagpapakadalubhasa.

Lungkot sa puso ko aking ikinubli

Ayoko Makita ang pagdadalamhati

Ayokong mawalay isa man sa kanila

Ngunit tadhana na ang siyang nag papasya.

Ngayon dumating na ang sumbat sa akin

Ng sila’y bata pa’t aking papaluin

Malupit daw ako sa puso tumanim

Ang puot sa akin tila nag niningning

Pati nag daan ko kanilang inungkat

Lupit ng magulang akin nga dinanas

Sa palad ni Ina ako nga’y tumanggap

Lalong higit naman sa amain kong ganap.

Kasalanan ko ban a ko’y maghigpit

Murang isipan nila’y aking tinu-tuwid

Kasalanan ko ba kung ako’y manakit

Sa murang balat na sobrang nipis.

Kasalanan ko ba ang sobrang mag mahal

Sa mga anak ko na tangi kong yaman

Ako’y nalulungkot na pagdating ng araw

Baka mga anak ko’y kalaban ng lipunan.

Ngayon nyo sabihin kung ako ay tama

Sa pag hihigpit na inyong nadama

Ngayon nyo sabihin kung ako ay mali

Sa pag-aaruga sa inyong kandili.

Tatay,

Pepito (Peng) Ordonez

SUMBAT NG ANAK

i remember my old composition about me and my father..

i don't expect that anyone have the patience to read this because it so long...

but ill tell you, you will know me more once you read this..

Sa tuwing nag iisa aking naaalala

Ang mga pangyayari sa piling ni Ama

Puro sakit ng kalooban ang laging nangunguna

At di matanggap ang pag didisiplina.

Tandang-tanda ko pa noong ako’y tatlong taon

Bagyang pagkakamali’y kapalit ay sinturon

O di kaya’y kawayang malutong

Pag di kami tumigil sa pag hagulgol.

Sa mura kong gulang ay natanim sa ‘king isipan

Ang sakit at galit na aking naranasan,

Poot sa aking pusoy nag uumapaw

Ngunit walang magawa pagkat kami’y anak lang.

Sa bawat pagtaas ng kanyang latigong kamay

Siguradong sa aking katawan ito’y lalatay

Di nya alintana kung saan tatamaan

Basta’t masunod lang ang kanyang kagustuhan.

Di kaya nya naisip na ako’y musmos lang

Na sumusuko rin ang munting katawan

Sa bawat sandaling sa puwet ay dumatal

Ang nag-aapoy sag alit aniya’y disiplina raw.

Minsan pa nga’y sumagi sa aking gunita

Na di tutularan ang kanyag ginawa,

Sa tindi ng galit halos ay maisumpa

Buti nalang nariyan ang lumikha.

Bakit kaya ganun siyang mag-parusa?

Ito’y bunga kaya ng kanyang pag-aalala

Na baka isang araw magaya sa iba

Na tumanda ng di alam ang mabuti at tama.

Marahil din kaya’y sa kanyang karanasan

Kung kaya’t sa pag didisiplina siya ay ganyan

Siya’y lumaki sa piling ng pangalawang magulang

Na di nasumpungan ang pag didisipina ng tunay na tatay.

Ngunit bakit ganun ang galit niya’y sa’min ibinunton

Kasalanan ba naming mangyari sa kanya ‘yon

Di ba’t kami’y bunga lamang ng kanyang kahapon

Na sya ang gumagawa ng bukas at ngayon.

Ako kaya’y kanyang niyakap noong ako’y bata

Bakit hinahanap ngayong tumanda,

Uhaw sa pag mamahal at pag aaruga

Ang aking namulatan sa haligi ng dampa.

Di ko rin maalala kung ako’y hinagkan nya

Kung binabantayan, lalo’t kung may sakit pa

O di kaya’y pag dulog sa pulong doon sa iskwela

Kaya kung minsan ako’y naiinggit sa iba.

Masakit man saabihin ngunit ang katotohanan

Ako’y lumaki ng poot ang namulatan

Poot na nagsisilbing bahagi ng buhay

Pilit ko mang alisin ngunit sa isipa’y nakintal.

Tatay mahal mo ba ako? Ang laging tanong ko

Tanong na laging sa isipa’y naglalaro

Dahil sa sandaling kami’y iyong pinapalo

Disiplina’y di totoo, pag mamahal ay nag lalaho.

Agosto-Buwan ng Wika

Buwan ng Agosto, buwan ng wika...

Noon, sa aming paaralan pag ganitong buwan
ang aking pangalan ay di nawawala sa listahan
lagi akong kasama na lumalaban
sa mga talumpati o kaya'y tulaan.


Di ko pinababayaang ako ay maunahan.
siguradong pag katapos ako ay may medal
na aking pinag mamalaki sa aking magulang
kalakip naman nito'y masarap na kainan.


Tandang-tanda ko noon ang unang ko pag akyat
sa stage na aking pinapangarap.
palakpakang malakas ang biglangbumungad
kaya naman ang takot ay nawala kaagad...

Nag akoy bumigkas tumahimik silang lahat
animo'y nakikinig ng anghel mula sa ulap
walang kumikilos pawang silang naka tunggak
at namamangha sa aking pag kumpas...

Kaysarap balikan ang mga nakaraan
na nag papangiti sa sandali ng kalungkutan
ito ay aking binabalik-balikan
nag papaalala sa aking pinag-mulan.

Butiki nag-away, lamok di nag patulog

ito ay kwento ng aking kaybigan na matagal ko ng hindi nakikita.

sa patuloy kong panganga musta sa sa pamamagitan ng text

ninais ko na sya ang mag kwento kung anu ba ang buhay nya

at ako ay nagulat sa kwento nya:, ito ang sabi ng kanyang text



"kwento ko sayo, yung butiki dito sa ding-ding ay nag away,

yung lamok pinalabas ko

para makatulog kami,

nagising ako dito pa rin sa loob."



ako ay nag dadalawang isip kung ito ay literal na kwento o idinaan lang sa

isang talinghaga...

ang blog kong ito ay open sa nais mag komento ulol sa TEXT na ito ng aking kaybigan.
maraming salamat.

Paalam

PAALAM ,salitang napakahirap bigkasin.

dahil alam mong kalakip nito ang paglisan sa

piling ng taong pag sasabihan mo nito.

PAALAM, paalam sa kakabyak ng puso.
PAALAM, paalam sa magulang.
PAALAM, paalam sa mga kaybigan.
PAALAM, paalam sa mga kapatid
PAALAM, Paalam sa mga Ka-opisina
PAALAM, paalam sa mga kamag-aral
PAALAM, paalam sa mga taong nakasalamuha.
PAALAM, paalam , paalam

You changed my Life

It still vivid in my mind the first moment i entered in the convent. Where my cousin and my mom introduced me to the parish priest (Msgr. Felipe L. Dayao Jr.) as sacristan. In leiu of my service as a sacristan I will be a parish scholar. I was happy then, at last my dream will be more easier to achieve. I am also nervous because this will be my first time to be separated to my parents.

The time was passed quickly, from freshman student who know just to pass the subjects up to senior student who dreamt to be top and now i'm graduate (professional) working in a Bank. I can't imagined how i came to this point. in the first place, going to college then is imposible, my mother is a simple house keeper and my father is just a farmer, but through the help of one person, by saying "yes" and accepting me as their sacristan everything turn to posibility.

Till now, I can't think what would be the best thing i will do to show my debt of honor to Msgr. Dayao. How could i pay the goodness he was given to me, the position i have now is because of him... all i know now is to pray for his health and help him in a little way everytime i visit him.

And special thanks to Fr. Julius Belen and Fr. Joey Alto.

3 Kings ( Three friends) the returns

For the past 2 years, i am suffering from self imposed pity, i used to think what other people might think about me, particulary my friends. from then on, i started to opt with them, (nagkakailangan) to each other, until we came to the point that we never talk. it sad to say that my relationship to my friends was lost. i get jealous when i saw him with his other friends. I feel hurt when he leave while on thier house. In the first place he is the reason why I am there.

It's seems just last day that we we're very happy... eating together, drinking, and even sleep together. He is like a brother to me, that's why it is hard for me to think that our friendship will vanished. There was a time that i think i will forget him or might find anew friend that will treat me the same i treated with him. but my mind was begged to dis aggree with that idea. all i can do then was to prayed.

My prayers was not answered instantly. it tooks so many months and even years... but I'm not loosing my faith to god. then one day i talk to someone who can understand my situation, he gave me advised. he said, just keep on texting to him. i said he did not reply my text even once. yup just keep on trying he said. i keep his idea, then i started to text him without expecting a reply from him. then finaly i a single txt made my day.. sa wakas nag reply din sya sakin.... i thought to my self this is it, this will be the beginning.

With the grace of the lord, our Friendship back again as if nothing happened.

Life in the Parish

One day, while I'm fixing my stuffs in my room and i found out a piece of paper with a poem. I saw the title "Buhay Parokya", then it catched attention. and started reading it..

Buhay PAROKYA

(By: Fr.Julius L. Belen)

Sa Unang tingin pa lamang

mukhang mahirap maunawaan

subalit kapag ito'y naranasan

tiyak na iyong magugustuhan.

Pag lilingkod sa kapwa-tao

ang itinitibok ng abang puso

pagsunod sa kalooban ng diyos

dito lamang tunay na matatalos.

Kung minsa'y napakahirap

mga pagsubok na hinaharap

subalit diyos ang lumilingap

katugunan sa mga hinahanap-hanap.

Pagod man ang katawan

patang-pata ang isipan

lahat ng ito'y wala ano pa man

sa naghihintay sa kalangitan.

O diyos na makapangyarihan

kami po'y laging tunghayan

palakasin sa mga kahinaan

ituwid sa mga alinglangan.

Tapat na paglilingkod alay sa iyo

wala ng hinahanap ang aking espirito

kungdi ang makamit ka o diyos ko

paglipas ng buhay ko sa mundo.

It reminds me those time that i still lived in the parish. Almost seven years in my life was spended there, where i am a sacristan and the same time, parish bookkeeper, driver, and janitor and also a student by that time... may be you will say how could i make those all task perhaps you might say "ang yabang ko naman", syempre di naman talaga sabay-sabay lahat nyan. Even I, I can't imagined how could I make it... but because im serving god, i do believed that there's nothing imposible to him... before i start my work , i asked his blessings and guidance, every thing will work smoohtly.

And if I have given a chance to live in the parish again, i would not think twice I grabbed it. because i know it makes me happy and in this way, i can serve god and perhaps fulfill my mission here on earth...

JOY RIDE- sakay na (one way ticket lang 'to)

Lahat ng tao ay binigyan ng pagkakataon upang maglakbay sa mundong ito. Bagamat iba’t-ibang klase ang sasakyang itinalaga sa atin dipende sa ating kakayahan, at ibat-ibang ruta ang ating daraanan ay iisa pa rin ang ating patutunguhan.

May mga taong binigyan ng pangdagat na sasakyan upang gamitin nila sa paglalakbay, mayroon din namang pang himpapawid at sa pang lupa. Ngunit ano mang uri ang mga sasakyang ito, ay dumarating sa puntong bumabagal ang takbo dahil sa balakid sa mga daraanan—ang hagupit ng malakas na alon, ang matalim na kidlat at ang baku-bakong daan. May mga manlalakbay na sumusuko kapag naranasan ang mga ganitong sitwasyon, na tila bagang hindi na matatapos ang mga pagsubok na ito kaya’t nahihinto sa pag lalakbay, na sa halip mag patuloy ay nawawalan ng pag-asa. Mayroon din namang mga nagtatagumpay sa mga balakid na ito. Dahil na rin sa paghingi ng tulong mismo sa nagkaloob ng paglalakbay na ito. Mababakas sa mukha nila ang pag-asa at tapang upang ipagpatuloy ang paglalakbay.

May mga tao ring nag aapura sa kanilang paglalakbay at nais nilang makarating sa kanilang destinasyon kaya’t lahat ng paraan ay gagawin upang mapabilis ang kanilang sasakyan. Sapagkat sa kanilang pagkakaunawa ay parang karera ang paglalakbay na ito. Hindi nila nauunawaan na habang mabagal ang pag-usad ay mas higit mong makikita ang ganda ng paligid ng iyong dinaraanan. Kaya nga’t minsa’y may mga manlalakbay na bumababa pa sa kanilang sasakyan upang makitang maigi ang ganda ng paligid at nakikipag daup-palad sa mga taong nakakasalamuha at nagiging kaibigan pa. Di ba’t lahat ng paglalakbay lalo na’t malayo ay may “STOP-OVER” kung saan ang lahat ng mga manlalakbay ay nagpapahinga, kumakain at nakikipag kwentuhan sa kapwa manlalakbay. Dumarating sa puntong napagbabahaginan ang karanasan sa paglalakbay. Kay sarap pakinggan ang mga taong maraming naibabahagi ukol sa kanilang pinag daanan. Bagamat mahirap ang rutang tinahak ay kanila itong nalampasan at pati bawat liko ng kalsada ay bilang at maging pangalan nito.

One way ticket eka nga ang paglalakbay nating ito kaya’t H’wag nating palampasin ang pagkakataong damhin ang ganda ng mga paligid na ating dinaraanan. Ang mga taong ating nakakasama sa ating biyahe na nagpapatatag at nagbibigay kulay sa ating paglalakbay na kung minsan masakit man sa ating kalooban na sila ay ating lisanin ay kinakailangan nating gawin dahil bawat daan ay dumarating sa sugpungan (crossing) na kailangang mag hiwalay upang masunod ang rutang ipinagkaloob sa atin. Ngunit hindi ibig-sabihin hindi na natin sila makikitang muli dahil ang bawat daan bagama’t nag-kakahiwalay ay mag kakarugtong pa rin at iisa ang patutunguhan… ang AMA.

PRBC-Staff house(La Trinidad)

I spend my last weekend alone in our staff house... its quite silent then, yet i enjoyed that moment. I start to read my book (500 stories) around 3 pm, I imagined the situation happening in the story. Then suddenly theres a young lady knocking at my door asking for a cup of water. With astonishment I asked her how did you came in? i knew i locked the gate-but then without waiting her answer, i get her a cup of water quickly .Then when i'm ready to give her the glass of water she was gone... O my God.. where is the girl? I was so scared...my mind polluted by different scarry things. All I did was to locked the gate and the door, then return to my bed to continue reading as if nothing was happened (kunwari matapang pero sa totoo lang takot na takot) , but before i got to my bed i hit the table beside my bed...aray...aray.. that was the time i wake up...(nahulog pala ako sa bed ko hehehe)I was laying on the floor. I was just dreaming. Thanks god, di pala totoo na may pumuntang bata. Anu kaya gagawin ko kung totoo yun.

Any way, i looked it in a positive side... what if she is my guardian angel, testing me or she comes in my dreams just to say "I'm always here for you"... ('',)

I-- with the Boss ( Sir Andy Cornejo CEO-PRBC)

I remember the last time our CEO, sir Andy Cornejo visited our branch together with some higher officers of our bank. I'm a l'tle nervous, coz as usual he will demand for the reports of our branch. My manager and i ,was prepared for it --presented to them.... everyhting was pretty good, ofcourse there's a recommendations & suggestions on how to improve our performances especially in booking of loans and deposits. Everything was noted, and discussed to all staff.

After the discussions we take our snacks. at syempre picture taking... most of pictures are in grouped. but syempre di ako papayag nawala akong picture together with the CEO, Kahit na nahihiya ako, sabi ko , Sir Papicture nga po kasama ang artista(Dolphy), napangiti si sir at sabi, Sige Ok.

I used this picture in in our official IM , and most of branches comments are " astig ah- picture with the CEO", hehehehe... sabi ko lang lakasan lang ng loob yan bro....

Everytime na makikita ko ang picture namin na ito, gumagaan ang pakiramdam ko, pakiramdam ko din isa ako sa mga higher officer ng banko. Sana nga totoo na, kaya ngayon pinag bubutihan ko ang aking trabaho para gaya ni sir Andy marating ko rin kung anu meron sya ngayon.