Nanay

Kilala mo ako,
kilala mo ang aking buong pagkatao.
simula pa noong ako'y bata
alam mo kapag ako'y gutom
alam mo ako kapag may masakit sa katawan
alam mo kung ako'y masaya
alam mo kung ako'y may tampo
alam mo kung ako'y may nililihim sa iyo...
lagi kang nariyan sa sandali ng buhay ko.

Sinubay-bayan mo bawat yugto ng buhay ko.
kahit na ng sandaling mawalay ako sa piling mo.
tiwala moy ipanag kaloob mo
upang ako'y lumago.
'pagkat alam mong kayang-kaya ko ito.

Alam kong nandiyan ka sa sandali ng kagipitan
di mo ako iiwan maging kapalit ay buhay
simula pa noong akoy isilang
hanggang ngayon may sapat ng gulang.

Nanay ang tawag ko sa iyo,
at nais mong lagi ko itong binibigas
natutuwa ka kapag sa tabi mo ako'y nakayakap
kinukwento ang aking mga pangarap...

Nanay ka nga, sa isip, salita at sa gawa.

SULAT NI TATAY SA KANYANG MGA ANAK

this next blog, would probably reply to my poem "Sumbat ng Anak"
and i'll tell you when the first time I read this I cant stop crying...

Akin ko pang gunitain mga araw na lumipas

Na kaytagal na panahon akala ko’y walang kupas

Katulad ko’y punong mangga na kay lago sa umpisa

Ngunit araw ay darating dahon pala’y malalanta.

Batang-bata pa noon, nuong ako’y mag asawa

Sa edad kong labing-siyam nagsama na kami ni Gloria

Lima ang supling naming ipinagkaloob ng Diyos ama

Pawa silang masasaya at malulusog ng bata pa.

Ako rin ang nagturo at umakay sa paglakad

Tuwing umagay ginagawa ng matuto at mamulat

Ako rin ang nagtiyaga kung paano ang pag-sulat

Ang pag-basa ng ABAKADA sa akin pa rin nagsimula.

Wala akong pinangarap sa mahal kong mga anak

Kung di ang pag-unlad umasenso silang lahat

Kaya’t sa pag aaral lagi ko silang tinutulak

Upang karunungan sa kanila malagak.

Lumipas ang ilang taon meron na ngang nakatapos

Sa high school na pinangarap sila ay nataguyod

Ang saya sa aking mukha ay di makaila

Lalo na noong tanggapin pa Diplomang tinamasa.

Dala ng kahirapan kolehiyo ay sagabal

Sa Edukasyong mataas ito ay kailangan

Maraming salamat sa isang kaybigan

Anak kong may pangarap siya ay makapag-aral.

Tandang-tanda ko pa lumipas na taon

Tatlo sa anak ko’y lumayo ng gayon

Panganay ay nagasawa, sumunod ay nangibangbansa

At ang isa nama’y nagpapakadalubhasa.

Lungkot sa puso ko aking ikinubli

Ayoko Makita ang pagdadalamhati

Ayokong mawalay isa man sa kanila

Ngunit tadhana na ang siyang nag papasya.

Ngayon dumating na ang sumbat sa akin

Ng sila’y bata pa’t aking papaluin

Malupit daw ako sa puso tumanim

Ang puot sa akin tila nag niningning

Pati nag daan ko kanilang inungkat

Lupit ng magulang akin nga dinanas

Sa palad ni Ina ako nga’y tumanggap

Lalong higit naman sa amain kong ganap.

Kasalanan ko ban a ko’y maghigpit

Murang isipan nila’y aking tinu-tuwid

Kasalanan ko ba kung ako’y manakit

Sa murang balat na sobrang nipis.

Kasalanan ko ba ang sobrang mag mahal

Sa mga anak ko na tangi kong yaman

Ako’y nalulungkot na pagdating ng araw

Baka mga anak ko’y kalaban ng lipunan.

Ngayon nyo sabihin kung ako ay tama

Sa pag hihigpit na inyong nadama

Ngayon nyo sabihin kung ako ay mali

Sa pag-aaruga sa inyong kandili.

Tatay,

Pepito (Peng) Ordonez

SUMBAT NG ANAK

i remember my old composition about me and my father..

i don't expect that anyone have the patience to read this because it so long...

but ill tell you, you will know me more once you read this..

Sa tuwing nag iisa aking naaalala

Ang mga pangyayari sa piling ni Ama

Puro sakit ng kalooban ang laging nangunguna

At di matanggap ang pag didisiplina.

Tandang-tanda ko pa noong ako’y tatlong taon

Bagyang pagkakamali’y kapalit ay sinturon

O di kaya’y kawayang malutong

Pag di kami tumigil sa pag hagulgol.

Sa mura kong gulang ay natanim sa ‘king isipan

Ang sakit at galit na aking naranasan,

Poot sa aking pusoy nag uumapaw

Ngunit walang magawa pagkat kami’y anak lang.

Sa bawat pagtaas ng kanyang latigong kamay

Siguradong sa aking katawan ito’y lalatay

Di nya alintana kung saan tatamaan

Basta’t masunod lang ang kanyang kagustuhan.

Di kaya nya naisip na ako’y musmos lang

Na sumusuko rin ang munting katawan

Sa bawat sandaling sa puwet ay dumatal

Ang nag-aapoy sag alit aniya’y disiplina raw.

Minsan pa nga’y sumagi sa aking gunita

Na di tutularan ang kanyag ginawa,

Sa tindi ng galit halos ay maisumpa

Buti nalang nariyan ang lumikha.

Bakit kaya ganun siyang mag-parusa?

Ito’y bunga kaya ng kanyang pag-aalala

Na baka isang araw magaya sa iba

Na tumanda ng di alam ang mabuti at tama.

Marahil din kaya’y sa kanyang karanasan

Kung kaya’t sa pag didisiplina siya ay ganyan

Siya’y lumaki sa piling ng pangalawang magulang

Na di nasumpungan ang pag didisipina ng tunay na tatay.

Ngunit bakit ganun ang galit niya’y sa’min ibinunton

Kasalanan ba naming mangyari sa kanya ‘yon

Di ba’t kami’y bunga lamang ng kanyang kahapon

Na sya ang gumagawa ng bukas at ngayon.

Ako kaya’y kanyang niyakap noong ako’y bata

Bakit hinahanap ngayong tumanda,

Uhaw sa pag mamahal at pag aaruga

Ang aking namulatan sa haligi ng dampa.

Di ko rin maalala kung ako’y hinagkan nya

Kung binabantayan, lalo’t kung may sakit pa

O di kaya’y pag dulog sa pulong doon sa iskwela

Kaya kung minsan ako’y naiinggit sa iba.

Masakit man saabihin ngunit ang katotohanan

Ako’y lumaki ng poot ang namulatan

Poot na nagsisilbing bahagi ng buhay

Pilit ko mang alisin ngunit sa isipa’y nakintal.

Tatay mahal mo ba ako? Ang laging tanong ko

Tanong na laging sa isipa’y naglalaro

Dahil sa sandaling kami’y iyong pinapalo

Disiplina’y di totoo, pag mamahal ay nag lalaho.